tomasz wenklar. tomo-grafia

Tomo-grafia

Gdy będziesz kroczył krętą ścieżką

w miejscu, gdzie wszystko policzone

wysłuchaj szeptu wiatru w liściach,

głuchym pozostań na brzęk monet.

Tomasz Wenklar

Tomasz Wenklar uważnie patrzy pod stopy nie po to, by się nie potknąć, ale by nie przegapić rzeźb leżących na ulicach, ukrytych w pęknięciach asfaltu albo płyt chodnikowych, by nie przeoczyć zarysów zanurzonych w kałużach, skrywanych przez źdźbła trawy i płatki kwiatów. Rozgląda się wokół na wypadek, gdyby figury wmurowane były w ściany, bo wie, że odsłania je sypiący się tynk. Z tych samych powodów patrzy głęboko w oczy rozmówcom. Nie zdziwiłem się zatem, gdy napisał mi kiedyś: „Mikroświaty w kropelkach wody. Pejzażowe inkluzje. Zaklęte obrazy w miniaturowych, szklanych twierdzach. W więzieniach (z) antypodów”. A w innym liście sugerował: „Kształt kalarepy przypomina »Sputnika« – może by więc umieścić kilka kalarepek na okołoziemskiej orbicie?”.

Tomasz Wenklar patrzy w niebo, bo często rozmawia z nieukrytym w nim Bogiem. Zagląda w głąb i wzrokiem sięga po najdalszy horyzont. Nie zwraca uwagi na granice. Zapatrzony jest w nieskończoność. Uroczystość Bożego Ciała to dla niego okazja do spaceru z Bogiem, któremu tak wiele ma do powiedzenia i pokazania…

Tomasz Wenklar wie, jak ważna jest wyobraźnia, bo to ona go jako rzeźbiarza wyrzeźbiła i nadal rzeźbi. Kształtują Tomka: zachwyt, skromność i łagodna ostrość widzenia. Mawia: „Rzeźba to pojedynek szermierzy. Patrzysz na czyjeś dzieło i podziwiasz cięcia. Są unikatowe jak linie papilarne”. Otwarcie przyznaje, że nie chce być rekordzistą w wyścigu nazywanym życiem. Tworząc, próbuje zaradzić temu, że – jak zauważa – „współcześnie bliższymi wydają się ludzie po drugiej stronie telefonu niż po drugiej stronie stołu…”

Tomasz Wenklar pisze rzeźby, tak jak pisze się ikony. Narzędzie w jego ręku to nie tylko dłuto, rylec, to tomo-graf, dlatego jako artysta i człowiek patrzy głęboko i widzi wiele. Z głębi dusz, zakamarków najskrytszych wydobywa skarby, tworzy z nich rzeźby i zamienia w drogowskazy nadziei.

Jacek Kurek